Decembro, 1937.
Carme, dez anos, unha infancia na que só existiu a pobreza. Era unha nena
feliz, aínda que nas súas lembranzas só existían, mortes, sangue e medo.
Unha noite fría e escura decide saír
ver aquel espectáculo celestial, no que as estrelas xogaban no ceo, libres.
Vaise afastando da casa inmersa na penumbra, inmersa na inocencia. As casas,
silenciosas, amosaban a tranquilidade dunha aldea que durmía e agardaba un novo
día sen saber que pasaría cando o sol volvese a brillar baixo as nubes.
Quizais foi a súa inocencia a que levou
á pobre nena ao camiño que ninguén se decidía a percorrer. Ou quizais foron as
súas ganas de fuxir da rutina. Fose como fose, o camiño rematou no mesmo punto
no que Carme abandonou a nenez.
Na porta do cemiterio puido observar un
grupo de homes que semellaban conter na súa alma ao demo. Cando a rapaza
levantou a vista, puido ver como das árbores colgaban sombras, ou iso semellaba.
Alguén berraba, berraba moito. E de súpeto, os berros rematan, e o silencio so
é interrompido pola conversa dos discípulos do demo. E unha nova sombra colga
doutra árbore.
Carme crece, pero a nena que antes
semellaba ser feliz, agora é unha velliña que, dende aquela noite, baila no
mundo dos mortos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario